Խաղալի՞ք, թե՞ իսկական

Մի օր խաղալիք ընձուղտը հայտնվեց Աֆրիկայում: Նրան այդտեղ մի աֆրիկացի փոքրիկ տղա էր տարել: Այդքան տարօրինակ կենդանի խաղալիք ընձուղտն առաջին անգամ էր տեսնում. մե~ծ ականջներ, երկար քիթ, սուր ատամներ, գծեր, պուտեր ու գզգզված մազեր:

Այդ տարօրինակ բաները տեսնելուց հետո ուղղակի երջանկություն էր տեսնել իր նման երկար վիզ, շագանակագույն պուտեր, կարճ ոտիկներ: Կարծես նույն խաղալիք ընձուղտը լիներ,  ուղղակի շա~տ մեծ:

-Բարև Ձեզ, Դուք խաղալիք ընձուղտ եք, չէ՞,- հարցրեց նա այդ մեծ կենդանուն:

-Այո, ես ընձուղտ եմ, բայց խաղալիք չէ` իսկական,- պատասխանեց նա:

-Իսկակա՞ն: Այդ ինչպե՞ս,- զարմացավ խաղալիքը:

-Այդպես, ես շնչում եմ, իսկ դու` ոչ, ես խոտ եմ ուտում, իսկ դու` ոչ, քո մեջ բամբակ է, իսկ իմ մեջ միս ու ոսկոր,- փորձեց բացատրել իսկական ընձուղտը:

-Հա~, հասկացա, բա ինչու՞ եք այդքան մեծ:

-Որ ծառի բարձր ճյուղերից համեղ տերևներ ուտեմ: Ասեցի չէ, մենք տերև ենք ուտում: Ուզու՞մ ես հյուրասիրեմ:

-Չէ, շնորհակալություն, ես տերև չեմ ուտում: Խաղալիքներն առհասարակ չեն ուտում, մանավանդ փափուկները,- ասաց խաղալիքը:

Այստեղ լսվեց աֆրիկացի տղայի լացը: Նա մտածում էր, թե կորցրել է իր խաղալիքը:

-Լավ, ես գնամ տղայի մոտ, նա արդեն անհանգստանում է, մենք կրկին կհանդիպենք, չէ՞,- հարցրեց խաղալիք ընձուղտը:

-Իհարկե կհանդիպենք,- ժպտաց իսկական ընձուղտը:

-Ցտեսությու~ն:

հեքիաթի հեղինակ՝ Մանան

նկարազարդումը՝ Մանանի