Ալիսայի մասին, ում հետ միշտ ինչ-որ բան էր պատահում

Այս հեքիաթը Ալիսայի մասին է , ոմ հետ միշտ ինչ-որ բան էր պատահում: Օրինակ, փնտրում է նրան պապիկը, որ գնան այգի ման գալու:

 -Ալիսա՜, որտե՞ղ ես, Ալիսա՛:

 -Այստեղ եմ, պապի՜կ:

 -Այստե՞ղ, որտե՞ղ:

-Զարթուցիչի մեջ:

            Ալիսան չխաբեց պապիկին: Ահա, թե ինչպես էր դա պատահել: Բացել էր Ալիսան զարթուցիչի հետևի պատուհանը (ախր շատ էր ուզում տեսնել՝ ներսում ինչ կա) , ու ակնթարթորեն հայտնվել էր ուղիղ մեխանիզմի մեջ, զսպանակների ու ատամնանիվների արանքում: Իսկ նրանք հո տեղում կանգնած չէին, շարժվում էին: Ստիպված Ալիսան սկսել էր թռվռալ այս ու այն կողմ, որ չընկնի ատամնանիվների արանքը, որոնք ոչ մի վարկյան չէին լռում. անընդհատ կրկնում էին՝  «թիկ-թոկ, թիկ-թոկ»:

     Իսկ մեկ ուրիշ անգամ պապիկը փնտրում էր Ալիսային, որ միասին նախաճաշեն:

 -Ալիսա~, որտե՞ղ ես, Ալիսա՛:

-Այստեղ եմ, պապի՜կ:

-Այստեղ, որտե՞ղ:

 -Այստեղ՝ շշի մեջ:

 -Ինչպե՞ս հայտնվեցիր այդտեղ:

 -Ես խմել էի ուզում, ու հենց նայեցի անցքից ներս…

Ու իհարկե նա հայտվել էր շշի մեջ և փորձում էր լողալ, որ չխեղդվի: Լավ է, գոնե Ալիսային ամառը տարել եին Սպերլոն, և  նա այնտեղ  շնալող էր սովորել:

  -Մի քիչ սպասի՛ր, հիմա ես քեզ կհանեմ,- ասաց պապիկը:

 Նա շշի մեջ թել իջեցրեց: Ալիսան բռնեց թելից, հեշտությամբ քաշեց իրեն և դուրս եկավ շշից: Այդ ժամանակ միայն նա հասկացավ, թե ինչ լավ է, որ մարմնամարզությամբ էր զբաղվել:

Իսկ մի անգամ Ալիսան ընդհանրապես կորավ: Փնտրում էր նրան պապիկը, փնտրում էր տատիկը, փնտրում էր նաև հարևանուհին, ով միշտ գալիս էր պապիկի համար թերթ կարդալու, որպեսզի ինքը չգնի այդ թերթը և խնայի քառասուն լիր:

   -Աստված իմ, ինչպիսի՜ փորձանք,- շշնջում էր վախեցած տատիկը:

    -Ի՞նչ կասեն մեզ նրա ծնողները, երբ վերադառնան աշխատանքից:

     -Ալիսա՜, Ալիսա՜, որտե՞ղ ես, Ալիսա՜:

  Միայն այս անգամ աղջիկը չէր պատասխանում, որովհետև չէր կարող պատասխանել: Ճանապարհորդելով խոհանոցում և ուր հնարաոր էր խոթելով իր հետաքրքրասեր քիթիկը՝ Ալիսան ընկել էր այն արկղի մեջ,  որտեղ միշտ պահվում էին սփռոցներն ու անձեռոցիկները: Ընկել էր այնտեղ ու քնել՝  կարծես փափուկ անկողնում: Ինչ-որ մեկն էլ  փակել էր արկղը՝ չնկատելով Ալիսային: Եվ, իսկապես, ու՞մ մտքով կարող էր անցնել, որ նա այնտեղ է:

 Արթնանալով Ալիսան հայտնվեց կատարյալ մթության մեջ, սակայն ընդհանրապես չվախեցավ: Մի անգամ նա արդեն հայտնվել էր նման իրավիճակում, երբ ընկել էր ջրի ծորակի մեջ: Այ այնտեղ իսկապես մութ էր, թերևս ավելի մութ, քան արկղում:

«Շուտով երևի ընթրիքի սեղանը կպատրաստեն»,- մտածեց Ալիսան.- «և այդ ժամանակ կբացեն արկղը, որպեսզի սփռոց հանեն»: Բայց ո՞վ կարող էր մտածել ընթրիքի մասին, երբ Ալիսան կորել էր, իհարկե ոչ ոք:

     Աղջկա ծնողները եկան աշխատանքից և շատ զայրացան  պապիկի ու տատիկի վրա:

          -Ահա, թե ինչպես եք հետևում երեխային:

        -Մեր երեխաները չէին մտնում ջրի ծորակների մեջ,- ասաց պապիկը: 

           Տատիկն էլ ավելացրեց.

          - Մեր ժամանակ երեխաները մեկ-մեկ ընկնում էին անկողնուց, և եթե մի թեթև վնասում էին գլուխը,  դա այդքան էլ վախենալու չէր:

        Վերջապես Ալիսան հոգնեց սպասել, որ ինչ-որ մեկը կբացի արկղը: Մի կողմ հրելով սփռոցներն ու անձեռոցիկները՝ նա հասավ արկղի հատակին և սկսեց ոտքերով ուժեղ դոփել, այ այսպես.

            -Դըմփ, դըմփ, դըմփ:

          -Լռե՛ք,- ասաց հայրիկը.- իմ կարծիքով ինչ-որ տեղ թակում են:

             -Դըմփ, դըմփ, դըմփ,- շարունակում էր Ալիսան:

           Ինչպես էին բոլորը գրկում ու համբուրում  նրան, երբ վերջապես գտան: Իսկ Ալիսան չկորցրեց իրեն և միանգամից հայտնվեց հայրիկի բաճկոնի գրպանում: Իսկ երբ այնտեղից էլ նրան հանեցին, տեսան, որ կեղտոտվել է թանաքով, քանի որ գրպանում հասցրել էր խաղալ հայրիկի ինքնահոսով:

հեղինակ՝ Ջանի Ռոդարի

թարգմանությունը՝ Գոռ Ենգոյանի